Ιδρυτής
του κινήματος του τρυπανισμού είναι ένας Ολλανδός ειδήμων, ο Δρ. Μπαρτ Χιουζ.
Το 1962 έκανε μια ανακάλυψη την οποία οι οπαδοί του διακηρύσσουν σαν την πιο
σημαντική στη σύγχρονη εποχή. Το επίπεδο και ο βαθμός συνείδησης ενός ατόμου,
αντιλήφθηκε, είναι συνδεδεμένα με την ποσότητα του αίματος στον εγκέφαλο. Σύμφωνα
με τη θεωρία του για την εξέλιξη, η υιοθέτηση μιας ορθής στάσης έφερε κάποια
οφέλη στην ανθρώπινη φυλή, αλλά έγινε και η αιτία ώστε η ροή του αίματος να
περιοριστεί απ' τη βαρύτητα και υποβιβάζοντας έτσι την έκταση της ανθρώπινης
συνείδησης. Κάποια τμήματα του εγκεφάλου έπαυσαν ή μείωσαν τις λειτουργίες τους
ενώ άλλα, ιδιαιτέρως τα τμήματα που σχετίζονταν με το λόγο και τη λογική, παρουσίασαν
μεγαλύτερη ανάπτυξη σε αντιστάθμισμα. Κάποιος μπορεί να αποκαταστήσει την ισορροπία
με κάποιες μεθόδους, όπως με το να στέκεται ανάποδα με το κεφάλι κάτω, να εναλλάσσει
ένα ζεστό μπάνιο με ένα κρύο ή να χρησιμοποιεί ναρκωτικά όμως η διευρυμένη συνείδηση
που αποκτάται έτσι δεν είναι παρά προσωρινή. Ο Μπαρτ Χιουζ διακατεχόταν από
τον κοινό σκοπό των μυστικιστών και των ποιητών όλων των εποχών ήθελε να επιτύχει
μόνιμα το υψηλότερο επίπεδο διόρασης, το οποίο συνέδεσε με την αύξηση της ποσότητας
του αίματος στα τριχοειδή αγγεία του εγκεφάλου.
Το υψηλότερο επίπεδο συνείδησης που αναζητούσε ήταν αυτό της παιδικής ηλικίας. Τα μωρά γεννιόνται με μη σφραγισμένα κρανία και δεν είναι παρά στην ενηλικίωση που σχηματίζεται το οστέινο καύκαλο που εγκλείει τελείως τις μεμβράνες που περιβάλλουν τον εγκέφαλο και αναστέλλει τους παλμούς τους, που ακολουθούν με τους καρδιακούς παλμούς. Συνεπώς, ο ενήλικος χάνει την επαφή του με τα όνειρα, την φαντασία και τις έντονες αντιληπτικές λειτουργίες του παιδιού. Η ψυχική του ισορροπία διαταράσσεται από τον εγωισμό και τις νευρώσεις. Για να θεραπεύσει αυτά τα προβλήματα, πρώτα στον εαυτό του κι έπειτα σε ολόκληρο τον κόσμο, ο Δρ. Χιουζ επανέφερε το κρανίο του σε κάτι σαν την κατάσταση της νηπιακής ηλικίας, αποκόπτοντας ένα μικρό οστέινο δίσκο με ένα ηλεκτρικό τρυπάνι. Βιώνοντας άμεσα ευεργετικά αποτελέσματα από αυτή την εγχείριση, άρχισε να κηρύττει σε οποιονδήποτε πρόθυμο να ακούσει, το δόγμα του τρυπανισμού. Με την απελευθέρωση του εγκεφάλου του από την ολική φυλάκισή του στο κρανίο, υποστήριζε ότι είχε επαναφέρει στα φυσιολογικά επίπεδα τους παλμούς, είχε αυξήσει την ποσότητα του αίματος μέσα σ' αυτό και είχε αποκτήσει ένα πιο πλήρες, ικανοποιητικό επίπεδο συνείδησης απ' αυτό που απολαμβάνουν συνήθως οι ενήλικες. Οι ιατρικές και νομικές αρχές αντέδρασαν με τρόμο στην ανακάλυψη του Χιουζ και τον αντάμειψαν με την ανάπαυσή του σε ένα ολλανδικό άσυλο ψυχασθενών.
Ο Τζόσεφ Μέλεν γνώρισε τον Μπαρτ Χιουζ το 1965 στην Ίμπιζα και γρήγορα έγινε ο κύριος, ή μάλλον ο μοναδικός, μαθητής του. Χρόνια αργότερα έγραψε ένα βιβλίο επονομαζόμενο "Bore Hole", τα περιεχόμενα του οποίου συνοψίζονται στην εναρκτήρια πρότασή του: "Αυτή είναι η ιστορία του πως αποφάσισα ν' τρυπήσω το κρανίο μου ώστε να είμαι μονίμως ακουσμένος". Το πρώτο μέρος του "Bore Hole" μιλάει για την ζωή του Τζόεϊ πριν τον προσηλυτισμό του στο κίνημα του διάτρητου κρανίου. Γεννήθηκε λίγες μέρες αφού ξέσπασε ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος, σπούδασε στο κολέγιο του Ήτον και στο πανεπιστήμιο της Οξφόρδης και στα είκοσι ένα του χρόνια βρέθηκε στο Λονδίνο, ξεκινώντας μια καριέρα σαν μέλος του σώματος λογιστών. Ήταν τότε που ανέτειλε η μαγική εποχή του '60. Νέα στυλ μουσικής συνδυασμένα με την ξαφνική εμφάνιση και δημοτικότητα όλων των ειδών των ναρκωτικών, έγιναν πηγή για νέους, ριζοσπαστικούς τρόπους σκέψης και μόδας. Ο Τζόεϊ ήταν πάντοτε ενθουσιώδης. Ακολουθώντας το παράδειγμα του πατέρα του, έγινε ένας φημισμένος σπόρτσμαν κατά τη διάρκεια των σχολικών χρόνων, καταλήγοντας αρχηγός της ομάδας μποξ του πανεπιστημίου της Οξφόρδης. Στο Λονδίνο, η αφοσίωση που είχε δείξει για το μποξ μετατέθηκε στα ναρκωτικά, αρχίζοντας με αμφεταμίνες και κάνναβη. Περίπου εκείνη την εποχή, ένα βιβλίο έπεσε στα χέρια του το "Σοφία, Τρέλα και Μωρία: η Φιλοσοφία ενός Ψυχασθενούς". Ο συγγραφέας του ήταν ένας μανιοκαταθλιπτικός και οι ενοράσεις που ήταν καταγραμμένες ήταν παρόμοιες με αυτές που βίωνε ο Τζόεϊ με ναρκωτικά, πείθοντάς τον ότι η ζωή σ΄ όλη της την έκταση προσέφερε περισσότερη διέγερση και ενδιαφέρον απ' όση θα μπορούσε να βρεθεί σε ένα λογιστικό γραφείο. Εγκατέλειψε τις επαγγελματικές σπουδές για την μποέμικη ζωή του Λονδίνου.
Η αφήγηση στο "Bore Hole" για την καριέρα του συγγραφέα κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του '60, αποτελεί μια πολύτιμη καταγραφή της περίεργης ατμόσφαιρας που επικρατούσε την εποχή εκείνη. Στους φίλους του Τζόεϊ συμπεριλαμβάνονταν ναρκομανείς, κλέφτες και απατεώνες, καθώς και πολλοί απ' τους νεαρούς καλλιτέχνες και αριστοκράτες της ελίτ. Ανάμεσα σ' αυτούς ήταν η Τζέιν Όρμεσμπι-Γκορ και ο μελλοντικός της σύζυγος Μάικλ Ράινεϊ, των οποίων η μπουτίκ στο Τσέλσι προμήθευε χρωματιστό ρουχισμό στους Beatles, τους Rolling Stones και άλλους φημισμένους και διακεκριμένους: τον Κρίστοφερ Γκιμπς που εφοδίαζε την ίδια πελατεία με εκλεκτά αγγλικά έπιπλα και εξοχικά σπίτια, τον Κένεθ Άνγκερ μυστικιστή και κινηματογραφιστή, τον σερ Μαρκ Πάλμερ ακόλουθο της βασίλισσας που ανεβαίνοντας στη ζωή του κατάφερε να γίνει ένας περιοδεύων έμπορος αλόγων, το λόρδο Τίμοθι Γουίλουχμπαϊ, ο οποίος εξαφανίστηκε από το πλοίο του στην Μεσόγειο και τον Τζόσουα Μακμίλαν εγγονό του τότε Πρωθυπουργού, ο οποίος έφυγε νωρίς λόγω του συνδυασμού αλκοόλ με αμφεταμίνες. Το αγαπημένο τους θέρετρο ήταν το Τορεμολίνος στα νότια της Ισπανίας, όπου η αδερφή του Ράινεϊ, η Σέλα Τέναντ, είχε ένα κλαμπ. Η τελευταία, αποδοκίμαζε το πάθος του Τζόεϊ για τα ναρκωτικά, αλλά της άρεσε αρκετά ώστε να του χαρίσει μία κόρη, την οποία και προσέφεραν στην μητέρα του για υιοθεσία. Με τους υπόλοιπους φίλους, τους μπήτνικς, τους μποέμ και τους πρώτους χίπις του Τορεμολίνος, απολάμβανε μια ζωή ελεύθερου πνεύματος και μιας ποικιλίας από σεξ και ναρκωτικά που προσφέρονταν τότε. Μετά από μια εμπειρία με μεσκαλίνη, αποφάσισε ότι είχε μόνο ένα πρόβλημα από τα ναρκωτικά: το πώς να αποκομίσει το μέγιστο απ' αυτά. Σύντομα οι απολαύσεις του Τορεμολίνος έγιναν ευρέως γνωστές, κύματα από νέους ηδονιστές έφτασαν για να τις μοιραστούν μαζί τους και ο Τζόεϊ με τους φίλους τους ωθήθηκαν στο να ψάξουν για καινούρια παιδική χαρά. Βρήκε τη δικιά του στην Ίμπιζα όπου το πρώτο απόγευμα, συνάντησε τον Μπαρτ Χιουζ και έκανε το πρώτο του ταξίδι με LSD.
Πολλοί
συγγραφείς έχουν προσπαθήσει να περιγράψουν τις επιδράσεις από ναρκωτικά όπως
το LSD, τις περισσότερες φορές χωρίς να καταφέρνουν να τις μεταδώσουν πολύ καλά.
Η προσπάθεια του Τζόεϊ στο "Bore Hole" είναι τουλάχιστον κατανοητή:
"Ένοιωθα υπέροχα, σα θεός, ικανός να κατανοήσω τα πάντα. Ταυτόχρονα, καθώς
ήμουν μαγεμένος απ' το ότι έβλεπα τα πράγματα σαν μέσα από ένα μεγεθυντικό φακό,
μπορούσα να ακούσω όλους τους ήχους της πόλης έξω απ' το σπίτι το ίδιο καλά
με αυτούς μέσα στο σπίτι και κάθε αντίληψη καταχωρούταν αρκετά καθαρά, ξεχωριστά
από όλες τις άλλες αν και συνδέονταν μ' αυτές, σαν τα διάφορα μουσικά όργανα
σε μια ορχήστρα. Τώρα ήξερα τη σημασία της αιωνιότητας. Ο χρόνος φαινόταν να
έχει σταματήσει αλλά όλα βρίσκονταν σε κίνηση. Ήμουν εκστασιασμένος. Συνέχισα
να τρώω κύβους ζάχαρης. Μπορούσα να νοιώσω ότι αυτή ήταν η ενέργεια που χρειαζόμουν
για να τα βγάλω πέρα μ' αυτό το σύμπαν στο μυαλό μου".
Η κατανάλωση ζάχαρης κατά τη διάρκεια του τριπ με LSD οφειλόταν σε μια άλλη ανακάλυψη του Μπαρτ Χιουζ. Η εξήγησή του για τις επιδράσεις των ναρκωτικών ήταν ότι προκαλούν σύσφιξη των φλεβών που μεταφέρουν το αίμα από το κεφάλι προς στη καρδιά, επομένως αυξάνουν την ποσότητα του αίματος στα τριχοειδή αγγεία απ' τα οποία τρέφεται ο εγκέφαλος. Αυτή η τροφή έχει τη μορφή οξυγόνου και γλυκόζης, γι' αυτό εάν δεν υπάρχει αρκετή ζάχαρη στο αίμα, ο εγκέφαλος έχει προδιάθεση να βασανιστεί από την υποσιτισμό, με αποτέλεσμα αισθήματα αμηχανίας και τρόμου και, όπως λέγεται, κακού τριπ. Αυτοί που ήταν υπό την επιρροή του Μπαρτ φρόντιζαν να παίρνουν αρκετή ζάχαρη, φρουτο-χυμούς και άλλα γλυκά πράγματα μαζί με το LSD, υποστηρίζοντας ότι οι δικές τους εμπειρίες έγιναν μ' αυτό τον τρόπο απολαυστικές και ποτέ τρομαχτικές.
Δεν ίσχυε όμως το ίδιο για όλους. Καθώς το ισχυρό οξύ [διεθυλαμίδη του δ-λυσεργικού οξέος ή LSD-25] κυκλοφορούσε στην Ίμπιζα, τα αισθήματα δέους και έκστασης που πρώτα ενέπνεε γρήγορα μετατράπηκαν σε φόβο. Είναι ένα ναρκωτικό που τονίζει όλες τις αισθήσεις, συμπεριλαμβανομένης και της αυτογνωσίας και πολλοί που το πήραν τυχαία, για διασκέδαση, ταράχτηκαν πάρα πολύ αντιμετωπίζοντας τις εικόνες του εαυτού τους κάτω απ' την επιρροή του. Κύματα παράνοιας έλουζαν τους τριπαρισμένους της Ίμπιζα. Η διάγνωση του Δρ. Χιουζ ήταν έλλειψη ζάχαρης και μαζί με τον Τζόεϊ έκαναν ότι καλύτερο μπορούσαν για να διαδώσουν μεταξύ των πεσόντων τρύπιων ηρώων την είδηση περί της ζάχαρης και της ποσότητας αίματος στον εγκέφαλο [brainbloodvolume]. Ήταν μάταιο. Κανένας δεν έδειχνε να έχει χρόνο ή υπομονή για ν' ακούσει τη θεωρία τους για την σύνδεση μεταξύ της ζάχαρης, του εγκεφάλου και του LSD. Έγινε κι ένα άσχημο επεισόδιο όταν ο Τζόεϊ μύησε μια Γαλλίδα τουρίστρια στο τριπ, επιμένοντας να φάει και ζάχαρη. Αυτή έπινε αλκοόλ νωρίτερα και ο συνδυασμός της προκάλεσε εμετό και έχασε τον έλεγχο. Πήγε τρέχοντας στον άντρα της ο οποίος κατηγόρησε τον Τζόεϊ για απόπειρα δηλητηρίασης.
Επιστρέφοντας ο Τζόεϊ στο Λονδίνο, ανέλαβε να προετοιμάσει τους φίλους-συμπατριώτες του για τον ερχομό του LSD. Παρουσίασε μια θαυμάσια λίστα με χρωματιστά διαγράμματα τα οποία είχε σχεδιάσει ο Μπαρτ για να εξηγήσει τους μηχανισμούς του ρυθμιστή αίματος στον εγκέφαλο και συνέταξε ένα ανοιχτό γράμμα προς τους διακινητές ναρκωτικών [ντήλερς] με τις συμβουλές που θα έπρεπε να δίνουν στους πελάτες τους όταν έπαιρναν τριπάκια. Ο Μάικλ Χόλινγκσχεντ [Holingshead: τρύπα στο κεφάλι] ήταν μια αξιοσημείωτη προσωπικότητα του Λονδίνου εκείνη την περίοδο και είχε σχηματίσει αυτό το όνομα σε σχέση με το μυστικιστικό τρίτο μάτι, σα σύμβολο φώτισης. Ο Χόλινγκσχεντ ήταν ο αυθεντικός γκουρού του LSD που είχε μυήσει τον Τίμοθι Λίρι δίνοντάς του την πρώτη του γεύση από LSD. Το διαμέρισμά του στην οδό Ποντ στο Τσέλσι, ήταν το αρχηγείο του Παγκόσμιου Ψυχεδελικού Κέντρου [World Psychedelic Centre] όπου οι νεόφυτοι μπορούσαν να απολαύσουν την εμπειρία τους με LSD σε μια ευχάριστη ατμόσφαιρα με μουσική και χαμηλό φωτισμό. Ο Τζόεϊ του είπε για τις ανακαλύψεις του Μπαρτ Χιουζ, αλλά ο γκουρού δεν ήταν δεκτικός στην ιδέα του να κάνει μια πραγματική τρύπα στο κεφάλι του, υποστηρίζοντας ότι το τρίτο μάτι θα ήταν καλύτερο να θεωρηθεί ολοκληρωτικά σαν σύμβολο. Υπέκυψε όμως στην θεωρία περί ζάχαρης και φρουτοχυμών σαν βοήθημα για τους τριπαρισμένους, και βοήθησε στο να κυκλοφορήσει το ανοιχτό γράμμα μεταξύ των ντήλερς. Το Παγκόσμιο Ψυχεδελικό Κέντρο έγινε τόσο δημοφιλές που τράβηξε την προσοχή της αστυνομίας, η οποία το έκλεισε και συνέλαβε τα επίσημα μέλη του, συμπεριλαμβανομένου και του Τζόεϊ. Στο ειρηνοδικείο μίλησε εύγλωττα υπερασπίζοντας το LSD, επεξεργαζόμενος ένα κείμενο του Μπαρτ Χιουζ: "Η εξελικτική θρησκεία προστατεύει το δικαίωμα του ατόμου να έχει το δικό του αίμα στο δικό του κεφάλι". Το δικαστήριο προφανώς εντυπωσιάστηκε και επέβαλλε στον Τζόεϊ το πρόστιμο των 20 λιρών, σημαντικά λιγότερό από ότι στους υπόλοιπους κατηγορούμενους.
Στις αρχές του 1966 μαζεύτηκαν λεφτά για να φέρουν τον Μπαρτ Χιουζ πίσω στο Λονδίνο και να τον στεγάσουν στο Τσέλσι. Το LSD ήταν η αίσθηση της εποχής, και υπήρχαν πολλοί που πίστευαν ότι οι μοναδικές εμπειρίες και ενοράσεις που παρείχε επρόκειτο να ανατρέψουνε τις δομές της σκέψης και της συμπεριφοράς σ' όλο τον κόσμο. Ο τύπος έσφυζε από αυτό το ζήτημα και ο Μπαρτ με τον Τζόεϊ είχαν πολύ ζήτηση για διαλέξεις και συνεντεύξεις. Άπειροι καθώς ήταν για τους τρόπους των δημοσιογράφων, είχαν υποθέσει ότι οι θεωρίες τους θα μπορούσαν να παρουσιαστούν τόσο σοβαρά όσο αναπτύσσονταν. Σύντομα προσγειώθηκαν. Μετά από μία διάλεξη που έδωσαν σε ένα σεβάσμιο βιβλιοπωλείο, το Better Books, δύο δημοσιογράφοι από την κυριακάτικη εφημερίδα The People τους προσέγγισαν για μια συνέντευξη. Η στάση τους ήταν φιλική, ο Μπαρτ και ο Τζόεϊ τους δέχτηκαν σαν γνήσιους αναζητητές της αλήθειας και πέρασαν μια ολόκληρη νύχτα μαζί μελετώντας εις βάθος περί της ποσότητας του αίματος στον εγκέφαλο και τον τρυπανισμό. Ανυπομονώντας να δει πώς παρουσιάστηκε το μήνυμα στον κόσμο, ο Τζόεϊ βγήκε πρώτος το πρωινό της Κυριακής για την εφημερίδα. Κάτω από τον πρωτοσέλιδο τίτλο: ΑΥΤΟΣ Ο ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΣ ΗΛΙΘΙΟΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΠΕΛΑΘΕΙ, υπήρχε ένα ωμό άρθρο για τον Μπαρτ.
Τα εξαγριωμένα,
κακοηθή άρθρα για τα όργια των τριπαρισμένων ποίκιλαν στο δημοφιλή τύπο από
τις σποραδικές προσπάθειες των δημοσιογράφων να παρουσιάσουν σοβαρά το φαινόμενο
του LSD. Τα αποτελέσματα ήταν μερικές φορές γελοία, όπως όταν το BBC ζήτησε
από τον Τζόεϊ να κανονίσει ώστε να μεταδώσουν τηλεοπτικά μια παρέα τριπαρισμένων.
Η βιντεοσκόπηση λογικών συνεντεύξεων με τριπαρισμένους αποδείχτηκε δύσκολο πράγμα:
ο Τζορτζ Άντριους, παλιός συγγραφέας και καπνιστής κάνναβης κατάφερε να απαγγείλει
ποίηση αλλά όχι και κάτι το κατανοητό περί των πλεονεκτημάτων της ζάχαρης και
του τρυπανισμού. Στο τέλος το BBC αναγκάστηκε να γεμίσει το φιλμ με σκηνές από
μερικές αγωνιώδεις φιγούρες -οι οποίες έμοιαζαν να υποφέρουν από δηλητηρίαση
με Μπελλαντόνα- τις οποίες παρουσίασαν σαν θύματα του κακού τριπ με LSD. Οι
ιδέες του Μπαρτ Χιουζ είχαν καλύτερη αποδοχή μεταξύ των καλλιτεχνών και των
μποέμ. Μεταξύ αυτών που εντυπωσιάστηκαν ήταν ο Χίθκοτ Γουίλιαμς, ο οποίος δημοσίευσε
ένα διάλογο μεταξύ του Τζόεϊ και του Μπαρτ στο λογοτεχνικό περιοδικό Transatlantic
Review, και έβαλε μια σκηνή με τρυπανισμό στην κορύφωση του βραβευμένου του
θεατρικού έργου AC-DC. Μια σημαντική προσηλυτισμένη ήταν η Τζούλι Φέλιξ, μια
αμερικάνα τραγουδίστρια στο στυλ της Τζοάν Μπαέζ, διάσημη στο Λονδίνο. Ανυπομονούσε
να διαφημίσει το δόγμα του τρυπανισμού και ηχογράφησε μερικά προπαγανδιστικά
τραγούδια τα οποία είχε συνθέσει ο Τζόεϊ, μεταξύ των οποίων τα Brainbloodvolume,
The Great Brain Robbery και Sugarlack.
Ήρθε ο καιρός που ο Τζόεϊ ένιωσε ότι είχε κηρύξει αρκετά και ότι τώρα έπρεπε να πράξει. Δεν συμφωνούσε με τον Χόλινγκσχεντ ότι το τρίτο μάτι ήταν μόνο ένα σχήμα λόγου, πιστεύοντας στην φυσική του επίτευξη μέσω του αυτό-τρυπανισμού. Υπάρχουν αποδείξεις στην αρχαιολογία. Κρανία αρχαίων ανθρώπων που έχουν βρεθεί σ' όλο τον κόσμο, αποδεικνύουν ότι οι ιδιοκτήτες τους είχαν τρυπανιστεί με επιδεξιότητα στη διάρκεια της ζωής τους και πολλά απ' αυτά φαίνονται να ανήκουν σε αριστοκρατικές ή ιερατικές κάστες. Η ιατρική εφαρμογή του τρυπανισμού συνεχίστηκε μέχρι τον περασμένο αιώνα για τη θεραπεία της τρέλας, με την τρύπα στο κρανίο θεωρούταν σαν τρόπος για την ανακούφιση της πίεσης στον εγκέφαλο ή την απαλλαγή από τους δαίμονες που τον κυριαρχούσαν. Με την επιστημονική του εξήγηση περί των λόγων της εγχείρισης, ο Μπαρτ Χιουζ το είχε άρει από την περιοχή της δεισιδαιμονίας και ο Τζόεϊ Μέλεν πρότεινε να είναι ο δεύτερος που θα το εκτελούσε στον εαυτό του με σκοπό την φώτιση.
Ο Μπαρτ είχε γίνει στενός φίλος με την Αμάντα Φίλντινγκ και έφυγαν μαζί για το Άμστερνταμ ενώ ο Τζόεϊ φρόντιζε το διαμέρισμα της Αμάντα. Αυτή ήταν η ευκαιρία που περίμενε για να ανοίξει μια τρύπα στο κρανίο του.
Τα πιο στενάχωρα εδάφια στο "Bore Hole" περιγράφουν τις διάφορες προσπάθειές του για να ολοκληρώσει την εγχείριση. Οι σκηνές είναι εξαιρετικά ανατριχιαστικές και αυτοί που δεν έχουν ιατρικό ενδιαφέρον θα ήταν καλύτερο να μη διαβάσουν παρακάτω. Αλλά γι' αυτούς που μπορεί να έλκονται από τον τρυπανισμό και σκοπεύουν να το κάνουν μόνοι τους, οι εμπειρίες του Τζόεϊ είναι μια ωφέλιμη προειδοποίηση. Θα πρέπει να δοθεί έμφαση στο ότι ούτε αυτός, ούτε ο Μπαρτ, ούτε η Αμάντα έχουν προτείνει ποτέ σε ανθρώπους να ακολουθήσουν το παράδειγμά τους, να κάνουν μόνοι τους την εγχείριση. Για χρόνια έψαχναν γιατρούς που θα καταλάβαιναν τις θεωρίες τους και θα συμφωνούσαν να κάνουν τρυπανισμό σε εθελοντές, σαν μια μορφή θεραπείας. Περιέργως, δεν προσηλυτίστηκε ούτε ένα μέλος του ιατρικού επαγγέλματος.
Σε ένα κατάστημα με χειρουργικά είδη ο Τζόεϊ βρήκε ένα τρυπάνι, κάτι μεταξύ ξυλουργικού τρυπανιού και ανοιχτηριού σχεδιασμένου για να δουλεύει με το χέρι. Ήταν φτηνότερο από ένα ηλεκτρικό τρυπάνι και, όπως πίστευε ο Τζόεϊ, πιο ευαίσθητο. Το κύριο χαρακτηριστικό του ήταν ένα μεταλλικό καρφί, περιτριγυρισμένο από ένα πριονωτό δαχτυλίδι. Το καρφί θα οδηγιόταν στο κρανίο, το τρυπάνι θα κρατιόταν σταθερά μέχρι το περιστρεφόμενο πριόνι να χαράξει ένα αυλάκι και μετά θα το απέσυρε. Αν όλα πήγαιναν καλά, το πριόνι θα μετακινούσε ένα δίσκο από οστό και θα ξεσκέπαζε τον εγκέφαλο.
Η πρώτη προσπάθεια αυτό-τρυπανισμού του Τζόεϊ ήταν ένα φιάσκο. Δεν είχε προηγούμενη ιατρική εμπειρία, και οι βελόνες που είχε αγοράσει για τοπική αναισθησία στην κορυφή του κεφαλιού αποδείχτηκαν πολύ λεπτές και λύγισαν ή έσπασαν. Την επόμενη μέρα προμηθεύτηκε χοντρότερες βελόνες, πήρε ένα τριπάκι για να σταθεροποιήσει τα νεύρα του και ξεκίνησε για να το πετύχει. Πρώτα έκανε μία τομή στο οστό κι έπειτα τοποθέτησε το τρυπάνι στο γυμνό του κρανίο. Όμως το πρώτο μέρος της εγχείρισης, η οδήγηση δηλαδή του καρφιού μέσα στο οστό, ήταν αδύνατο να επιτευχθεί. Ο Τζόεϊ το περιέγραψε σαν να προσπαθείς να βγάλεις το φελλό ενός μπουκαλιού από μέσα [εκ των έσω]. Συνειδητοποίησε ότι χρειαζόταν βοήθεια και τηλεφώνησε στον Μπαρτ στο Άμστερνταμ, ο οποίος του υποσχέθηκε ότι θα ερχόταν και θα βοηθούσε στην επόμενη εγχείριση. Αυτό το σχέδιο ματαιώθηκε από το Υπουργείο Εσωτερικών, το οποίο θεώρησε τον Δρ. Χιουζ ως ανεπιθύμητο επισκέπτη στη Βρετανία και απαγόρευσε την είσοδό του.
Η Αμάντα δέχτηκε να πάρει τη θέση του. Λίγο μετά την επιστροφή της στο Λονδίνο βοήθησε τον Τζόεϊ να ξανανοίξει την πληγή στο κεφάλι του και, με το να πιέζει το τρυπάνι με όλη της τη δύναμη προς το κρανίο του, κατάφερε να κάνει το καρφί να πιάσει και το πριόνι να δαγκώσει. Τότε ανέλαβε ο Τζόεϊ να κινήσει τη μανιβέλα του τρυπανιού. Για άλλη μια φορά είχε πάρει λίγο LSD. Μετά από μια μακρά περίοδο, τη στιγμή που ήταν έτοιμος να κάνει την τρύπα, ξαφνικά λιποθύμησε. Η Αμάντα φώναξε ένα ασθενοφόρο και τον πήγαν στο νοσοκομείο, όπου οι γιατροί τρομοκρατημένοι του είπαν ότι ήταν τυχερός που ζούσε ακόμα και ότι αν είχε τρυπήσει ένα κλάσμα του εκατοστού παραπέρα θα είχε πεθάνει.
Οι ψυχίατροι ενδιαφέρθηκαν ιδιαίτερα για την περίπτωσή του και μια ομάδα κανόνισε να τον εξετάσει. Πριν μπορέσει να γίνει αυτό, έπρεπε να παρουσιαστεί σε ένα δικαστήριο με την κατηγορία της κατοχής μικρής ποσότητας κάνναβης. Ο ειρηνοδίκης απαίτησε άλλο ένα χαρτί από ψυχίατρο και προφυλακίστηκε για μια βδομάδα.
Ακολούθησε μια περίοδος αμηχανίας μιας και κυκλοφόρησαν στο Λονδίνο φήμες ότι ο Τζόεϊ Μέλεν είχε καταφέρει να τρυπανιστεί ενώ στην πραγματικότητα είχε αποτύχει. Έτσι, το συντομότερο δυνατό, ετοιμάστηκε για μια τρίτη απόπειρα. Η διαδικασία ήταν η ίδια, μόνο που τώρα είχε το ατού της εμπειρίας και βρήκε σύντομα το αυλάκι απ' την προηγούμενη εγχείριση και άρχισε να τρυπάει τη σκλήθρα του οστού που τον κρατούσε μακριά από την φώτιση ή, όπως είχαν προβλέψει οι γιατροί, απ' τον ακαριαίο θάνατο. Το τι ακολούθησε παραθέτεται καλύτερα στο "Bore Hole".
"Μετά
από κάποια ώρα ακούστηκε ένα δυσοίωνο "σλουρπ!" και ήχοι από μπουρμπουλήθρες.
Μετακίνησα το τρυπάνι και το κελάρυσμα συνεχίστηκε. Ακουγόταν σαν να εκλύονταν
φούσκες αέρα οι οποίες έτρεχαν κάτω απ' το κρανίο. Κοίταξα το τρυπάνι και υπήρχε
ένα κομματάκι οστού πάνω του. Επιτέλους! Σε μια πιο προσεχτική εξέταση είδα
ότι ο δίσκος του οστού ήταν βαθύτερος στην μία πλευρά απ' ότι στην άλλη. Προφανώς
το τρυπάνι δεν ήταν ευθυγραμμισμένο και είχε περάσει μόνο σ' ένα σημείο, οπότε
το κομματάκι του οστού είχε σπάσει ξαφνικά και βγήκε έξω. Ήμουν απρόθυμος ν'
αρχίσω να το τρυπάω ξανά φοβούμενος μη καταστρέψω τις εγκεφαλικές μεμβράνες
στο βαθύτερο σημείο καθώς θα τρύπαγα το υπόλοιπο ή μην αποσπάσω την σκλήθρα.
Αν είχα ένα ηλεκτρικό τρυπάνι θα ήταν όλα πολύ απλά. Η Αμάντα ήταν σίγουρη ότι
τα είχα καταφέρει. Δεν υπήρχε άλλη εξήγηση των θορύβων που ακουγόντουσαν. Αποφάσισα
να σταματήσω. Εκείνη την περίοδο πίστευα ότι οποιαδήποτε τρύπα θα έκανε, ανεξάρτητα
απ' το μέγεθός της. Έδεσα το κεφάλι μου με επιδέσμους και καθάρισα την ακαταστασία".
Στο μυαλό του υπήρχαν ακόμη αμφιβολίες για το αν είχε πραγματικά τρυπήσει το σωστό σημείο και αν ναι, αν η τρύπα ήταν αρκετά μεγάλη ώστε να επαναφέρει τους παλμούς στον εγκέφαλό του. Η εγχείριση του είχε αφήσει ένα συναίσθημα ικανοποίησης, αλλά συνειδητοποίησε ότι μπορεί να ήταν απλά η ανακούφιση που έφερε το έργο εις πέρας. Για να του φύγουν οι αμφιβολίες, αποφάσισε να κάνει άλλη μια τρύπα σε ένα νέο σημείο ακριβώς πάνω από τη γραμμή των μαλλιών. Αυτή τη φορά θα χρησιμοποιούσε ηλεκτρικό τρυπάνι. Την άνοιξη του 1970 η Αμάντα ήταν στην Αμερική και ο Τζόεϊ έκανε την εγχείριση μόνος του. Τοποθέτησε το τρυπάνι στο μέτωπό του, αλλά τα καλώδια βραχυκύκλωσαν μετά από μισή ώρα. Απογοητεύτηκε ακόμα μια φορά. Ένας μηχανικός που έμενε στο κάτω διαμέρισμα μπόρεσε να επισκευάσει το εργαλείο και την επόμενη μέρα ξαναπροσπάθησε. "Αυτή τη φορά δεν είχα καμιά αμφιβολία. Η μύτη του τρυπανιού μπήκε τουλάχιστον μια ίντσα βαθιά μέσα στην τρύπα. Αίμα άρχισε να αναβλύζει με την αποχώρηση του τρυπανιού. Στον καθρέφτη, μπορούσα να δω το αίμα της τρύπας να αυξάνεται και να μειώνεται ανάλογα με τους παλμούς του εγκεφάλου".
Το αποτέλεσμα ήταν ακριβώς αυτό που ήλπιζε. Κατά τη διάρκεια των επόμενων τεσσάρων ωρών ένοιωσε το πνεύμα του να εξυψώνεται μέχρι που έφτασε σ' ένα στάδιο ελευθερίας και γαλήνης και, όπως υποστηρίζει, αυτά τα συναισθήματα υπάρχουν μέσα του από τότε.
Εκείνο τον καιρό μοιραζόταν το διαμέρισμα με την Αμάντα, η οποία γυρίζοντας απ' την Αμερική παρατήρησε αμέσως ότι κάτι είχε αλλάξει. Αυτό της έδωσε το κουράγιο να τον ακολουθήσει στο πνευματικό επίπεδο, με το να αυτό-τρυπανιστεί κι η ίδια. Η εγχείριση βιντεοσκοπήθηκε λεπτομερώς. Η Αμάντα είχε προμηθευτεί μια βιντεοκάμερα και ο Τζόεϊ στεκόταν παραπέρα τραβώντας, καθώς επιτιθόταν στο κεφάλι της με ένα ηλεκτρικό πριόνι. Το φιλμ την δείχνει να δουλεύει προσεχτικά, ντυμένη με μία ματωμένη άσπρη ποδιά. Ξυρίζει το κεφάλι της, κάνει μια εγκοπή με ένα χειρουργικό νυστέρι και αρχίζει να τρυπάει με ηρεμία. Αίμα αναβλύζει καθώς το τρυπάνι διεισδύει στο κρανίο. Το αφήνει κάτω και μ' ένα θριαμβευτικό χαμόγελο προχωρά προς τον Τζόεϊ και την κάμερα.
Από τότε ο Τζόεϊ και η Αμάντα ζούνε και δουλεύουν μαζί αρμονικά. Από την δουλειά της συντήρησης παλιών έργων ζωγραφικής, κατάφεραν να αποκτήσουν την γκαλερί Πίτζεονχόουλ και δείχνουν να είναι ευκατάστατοι. Ακόμα, έκαναν οικογένεια. Δεν υπάρχει τίποτα το φανερά αλλόκοτο επάνω τους και πολλοί από τους παλιούς τους φίλους συμφωνούν ότι τους βρίσκουν πιο ευχάριστους και ικανοποιημένους έπειτα από τις εγχειρίσεις τους. Υπάρχει αρκετός ελεύθερος χρόνος στις ζωές τους, για να κάνουν τα πράγματα που τους ευχαριστούν περισσότερο. Αυτά φυσικά εμπεριέχουν κουβέντες και γραπτά πάνω στον τρυπανισμό. Έχουν δώσει αρκετές διαλέξεις στην Ευρώπη και στην Αμερική, σε ομάδες γιατρών και άλλων ενδιαφερομένων, δείχνοντάς τους το φιλμ με την αυτό-εγχείριση της Αμάντα, με τον τίτλο "Heartbeat in the brain". Γίνεται γενικώς αποδεκτό με τρόμο, μιας και η όψη το αίματος συχνά κάνει τους ανθρώπους να λιποθυμούν. Σε μια προβολή στο Λονδίνο, ένας κριτικός ταινιών έκανε την εξής περιγραφή για το κοινό: "έπεφταν ένας ένας από τις θέσεις τους σαν ώριμα φρούτα". Παρ' όλ' αυτά δεν σκόπευε να είναι ανατριχιαστικό. Το σάουντρακ αποτελείται από απαλή μουσική και οι χειρουργικές σκηνές εναλλάσσονται με μερικές πολύ ευχάριστες σκηνές με τον Μπέρντι, το κατοικίδιο περιστέρι της Αμάντα, ως σύμβολο ειρήνης και σοφίας.
